Mandy - Nellestein

Louter Licht Pure Light

Louter Licht

“Er is een land van louter licht, waar heil'gen heersers zijn. Nooit gaat de gouden dag daar dicht, in duisternis of pijn. Daar is het altijd lentetijd, in bloei staat elke plant. Alleen de smalle doodszee scheidt, ons van dat zalig land.

Er is een Land van louter Licht… We zongen het vroeger op school. Ergens herberg ik een weten dat dit een waarheid is. Tenzij ik in mijn jeugd zo weldadig in liefde gebaad ben door mijn ouders en grootouders, dat ik aan deze tijd refereer. Maar zelfs dan, wat zou het verschil zijn?

Op Instagram heb ik een jaar geleden het pseudoniem PKArt Heavencollector aangenomen. PK staat uiteraard voor paardenkracht, in vlees en bloed, dan wel uitgevoerd in fraaie oldtimers.

Maar PK staat tevens voor Perfect Key. Niet in de zin van een sleutel met bijbehorend slot, maar een sleutel als die uit de muziek. Een sleutel die de juiste toon aangeeft en waar je je instrument op af kunt stemmen om het zuiver te laten klinken.

Wanneer wij ons openstellen voor inspiratie, kunnen wij de toegang daartoe alleen vinden door onszelf af te stemmen op die "zuivere toon". Resoneren we ermee, jubel o jubel, wat klinkt het dan heerlijk eenstemmig en stijg je boven jezelf uit. Je voelt het contact door je hele wezen heen trillen en de inspiratie kan gevangen worden, om weer vrij te laten in aards materiaal. Mag ik dit kunst noemen?

Ik had beloofd de ontwikkelingen hier te melden omtrent het boek dat steeds vastere vorm aan gaat nemen. Het boek van Greetje, haar gezin en dieren, dat vertelt over een Magische Wereld. We zijn nu toe aan het scheppen van de illustraties. Heerlijk werk. En ik kan niet anders geloven dat deze Magische Wereld een uitvloeisel is van dat Land van louter Licht.

Op het moment dat ik een kanaal opende als de Heavencollector, stuurde Greetje mij het bericht met de vraag of ik haar verhaal wilde illustreren. Het past zo wondermooi in die verzameling van de stukjes hemel die op aarde te vinden zijn. De magie die, als we er oog voor- en vertrouwen in hebben, werkelijk om ons heen te vinden is. Ondanks dat chaos, rampen, oorlogen, of wat ons meer om de oren slaat, angst willen zaaien.

Laat ons dan schoonheid zaaien en hemelse aren oogsten in de dingen die we kunnen maken met en voor elkaar in blijvende losgelaten inspiratie.

Zal het niet zo zijn, dat, zoals het lied besluit, zelfs dan de smalle doodszee ons niet kan scheiden van dat zalig land?

There is a Land of pure Light... we used to sing this at school. Somewhere I know that this is reality. Unless I was so generously bathed in love by my parents and grandparents in my youth that I refer to this time. But even then, what would be the difference?

A year ago I adopted the pseudonym PKArt Heavencollector on Instagram. PK obviously stands for horsepower, in flesh and blood or in beautiful vintage cars. 

But PK also stands for Perfect Key. Not in the sense of a key with an accompanying lock, but a key like the one from music. A key that indicates the correct tone and to which you can tune your instrument to sound pure.

When we open ourselves to inspiration, we can only find access to it by attuning ourselves to that pure tone. If we resonate with it, holy holy, how wonderfully unison it sounds and you rise above yourself. You feel the contact with the same vibration vibrating through your entire being and the inspiration can be captured, to be released again in earthly material. Can I call this art?

I promised to report developments here regarding the book that is taking shape. The book by Greetje Hakvoort and her family and animals, which tells about a Magical World. We are now ready to create the illustrations. Wonderful work. And I cannot help but believe that this Magical World is an extention of that Land of pure Light.

The moment I opened a channel as the Heavencollector, Greetje sent me a message asking if I wanted to illustrate her story. It fits so wonderfully into that collection of pieces of heaven that can be found on earth. The magic that, if we have an eye for it and trust in it, can really be found around us. Despite the fact that chaos, disasters, wars, or whatever else bothers us, wants to sow fear. Then let us sow beauty and reap heavenly ears in the things we can make with and for each other in lasting inspiration released.

Will it not be that, as the song concludes, even then the narrow sea of ​​death cannot separate us from that blessed land?

Lees meer >> | 2 keer bekeken

Paarse magie Purple Magic

Paars is de kleur van magie…

Is het daarom dat een bloeiend heideveld zoveel mensen aanspreekt? En brengt het echt iets magisch met zich mee?

In ons dorp Ede van destijds, we gaan terug naar 1935, werd het plan opgevat om de bloei van de heide te vieren. Voor het evenement werd een heuse Heidekoningin gekroond. Calluna I. In een later jaar volgde Prinses Erica. Het feestelijke gebeuren werd in het verduisterde leven geroepen om de crisisjaren wat kleur en fleur te geven. En dat werkte.

Gezien onze tijd waarin het evenzo niet allemaal vrolijkheid en vrijheid is geweest de laatste jaren, is het gelukkig weer mogelijk geweest de Heideweek voluit te vieren dit jaar. De dorpen die tot gemeente Ede horen hebben elk zo’n beetje hun eigen dag.

Wie ’t Lunters bloed door d’ aderen vloeit, zoals bij ondergetekende, heeft toch wel de Oud Lunterse Dag als favoriet. Door het dorp trekt een bonte stoet nostalgie genaamd de Reutemeteut. In de dorpsstraat worden de gezelligheid en saamhorigheid gevierd met een enorme braderie waaronder oude ambachtendemo’s en wordt de “inwendige mins” ook ruim voorzien van smakelijke kost.

Mijn moeder vulde daar altijd met haar clubleden de kraam voor haar geboortehuis; het ambacht van kunstschilders. Die mooie traditie heb ik sinds twee jaar over genomen. De eerste keer was moeilijk, het gemis blijft uiteraard, maar het warme bad van Lunteren heeft deze nieuwe generatie  hartelijk verwelkomd en graag draag ik eveneens mijn steentje bij met wat ontwerp/tekenwerk hier en daar voor het grote feest. Met dank weer aan de marktmeesters!

En zo maakte de deelname als schilders van deze tijd voor Tini en Wim; twee oud-clubleden van mijn moeder, Sylvia één van mijn clubleden en mij tot een feestje.

Maar niet alleen deze dag, waarop we onze eigen kleur en fleur aan het publiek mochten tonen, kleurde mijn heideweek toverachtig fraai. Dit jaar werd de Edese Atelier Route een feit. Hoe heerlijk om collega’s in de kunst te ontmoeten en hun ideeën en vertaling van schoonheid en schitterende inspiraties te bewonderen. Genoten heb ik van de superfijne werken van Cor Lourens ( www.corlourens.nl ) en de heerlijke karakters van Ria Buitenhuis (zie Edese Atelierroute Ria Buitenhuis).

Er was nog veel meer te zien, maar ik moest kiezen om tijd over te houden voor de voorbereidingen voor Lunteren. Echter deze twee bezoeken kleurden mijn dag magisch. Niet alleen paars, maar als geschilderd vanaf een rijk pallet.

Is het toeval dat ik vanmorgen las dat Kunst even noodzakelijk is voor een gezond leven als slaap, voeding en beweging? Ik ga nog maar eens een dosis maken en genieten.

Met kleurrijke groet,

Mandy

Dearest Bless & Bon

Purple is the color of magic…

Is that why a flowering heathland appeals to so many people? And does it really bring something magical?

In our village of Ede at the time, we go back to 1935, the plan was conceived to celebrate the flowering of the heather. A real Heather Queen was crowned for the event. Calluna I. Princess Erica followed in a later year. The festive event was brought to life to give the crisis years some color and brightness. And that worked.

Given our time in which it hasn't all been joy and freedom in recent years, it has fortunately been possible to fully celebrate the Heideweek again this year. The villages that belong to the municipality of Ede each have their own day.

Those who have 't Lunters blood flowing through their veins, like the undersigned, have the Oud Lunterse Dag as their favorite. A colorful procession of nostalgia called the Reutemeteut passes through the village. In the village street, the cosiness and togetherness are celebrated with a huge fair under which old crafts are displayed, although the "inner mins" is also amply supplied with tasty food.

My mother used to fill the stall in front of her birthplace with her club members; the craft of artists. I have taken over this beautiful tradition for two years now. The first time was difficult, the loss remains of course, but the warm bath of Lunteren has warmly welcomed this new generation and I am happy to contribute with some drawing here and there for the big party. Thanks again to the market masters!

And so the participation as painters of this time made for Tini and Wim; two club members of my mother, Sylvia one of my club members and me to a party.

But not only this day, on which we were allowed to show our own color and bright to the public, my heather week colored magically beautifully. This year the Edese Atelier Route became a fact. How wonderful to meet colleagues in art and admire their ideas and translation of beauty and brilliant inspirations. I enjoyed the super fine works of Cor Lourens

( www.corlourens.nl ) and the delightful characters of Ria Buitenhuis (see Edese Atelierroute Ria Buitenhuis).

There was much more to see, but I had to choose to save time for the preparations for Lunteren. However, these two visits magically colored my day. Not just purple, but as if painted from a rich palette.

Is it a coincidence that I read this morning that Art is as necessary for a healthy life as sleep, nutrition and exercise? I'm going to make another dose and enjoy one.

With colorful regards,

Mandy

Lees meer >> | 33 keer bekeken

Elven, kabouters en...

Elven, kabouters en….  

Mildred Elfenbein. Enige jaren geleden ontmoette ik haar op de Hoge Veluwe. Een wonderlijke persoon die in nauw contact staat met het Kleine Volk. In dit geval het Kleine Volk der Lepelkoenen, verre verwanten van de Ierse Leprechaun.

Toen mijn moeder en ik voor een expositie te Galerie Zuid in Harskamp onze inspiratie zochten, ontmoette ik via de Gelderse hazen de Lepelkoen. Het was een wondere reis naar dit fenomeen dat bij maar weinig bekend is.

De Lepelkoen heeft zich sinds jaar en dag in Gelderland gevestigd en is tot op enige jaren geleden altijd ondergronds gebleven. Met goede reden. Nuchtere Nederlanders die het elfenvolk en aanverwanten afdoen van onzin tot waanzin behoren niet tot het meest geschikte grote volk om je aan bloot te stellen als kleine natuurgeest.

Echter nu de natuur schreeuwt om de zo broodnodige aandacht niet ten onder te gaan aan de ongebreidelde hebzucht en landje pik van de mens, is ook de Veluwse Lepelkoen bovengronds gekomen. En wel in Park de Hoge Veluwe. Mildred Elfenbein is hun spreekbuis. Zij vertaalt en bemiddelt tussen deze kleine natuurbeschermers en degenen die zij zo graag bereiken. Komende tijd zal er meer te lezen zijn over de activiteiten van de Lepelkoenen en hun boodschap. Voor nu blijft het verder nog even in de mysteriën die vragen om respect en geduld. Wordt vervolgd…

Elves, gnomes and….

Mildred Elfenbein. A few years ago I met her on the Hoge Veluwe. A wondrous person who is in close contact with the Little People. In this case the Kleine Volk der Lepelkoenen.

When my mother and I were looking for inspiration for an exhibition at Galerie Zuid in Harskamp, ​​I met de Lepelkoen through the Gelderse hare. It was a wonderful journey to this phenomenon that is little known.

De Lepelkoen has settled in Gelderland for many years and has always remained underground until a few years ago. With good reason. Down-to-earth Dutch people who dismiss the fairy folk and relatives from nonsense to madness are not the most suitable large people to expose yourself to as a small spirit of nature.

However, now that nature is crying out for the much-needed attention, not to succumb to man's unbridled greed and land grab, the Veluwe Lepelkoen has also come above ground. In Park de Hoge Veluwe.

Mildred Elfenbein is their mouthpiece, translating and mediating between these little conservationists of Nature and those they love to reach. In the coming period there will be more to read about the activities of the Lepelkoenen and their message. For now it will remain in the mysteries that ask for respect and patience. To be continued…

Lees meer >> | 18 keer bekeken

Onbevattelijk Incomprehensible

Onbevattelijk

Soms is het allemaal te groot en groots om te bevatten. Narigheid die zich nu op alle niveaus in de wereld aan dient en zich moeiteloos een weg naar ons baant via de media. Maar ook goede en mooie dingen.

Zo kan ik uitbundig blij worden als anderen evenzo enthousiast zijn over het creëren van bijzondere kunstvormen.

Of compleet gelukkig en blij verloren raken bij het zien van een mede-creatie die zo wondermooi in elkaar gezet en gekleurd is, dat het je natuurpetje werkelijk te boven gaat.

Ik citeer een regel van de grote meester Rien Poortvliet uit het boek de Ark van Noach;

“Hoe heeft de goeie God het allemaal kunnen bedenken…”

Met hem kan ik niet anders geloven dan dat de Grote Maker er enorm van genoten heeft en nog altijd geniet zulke prachtige schepsels in het leven te roepen.

De Pyjama Schild Wants

Incomprehensible

Sometimes it's all too big and grand to comprehend. Misery that is now presenting itself at all levels in the world and effortlessly making its way to us through the media. But also good and beautiful things.

This way I can become exuberantly happy when others are equally enthusiastic about creating special art forms.

Or completely happily lost at the sight of a co-creation that is so wonderfully put together and colored that it really exceeds your understanding.

I quote a line from the great master Rien Poortvliet from the book Noah's Ark;

“How did the good Lord make it all excist…”

With him, I cannot help but believe that the Great Maker thoroughly enjoyed and still enjoys bringing such wonderful creatures into existence.

The Pajama Shield Bug

Lees meer >> | 21 keer bekeken

Hoe een hond een merrie

Jaren geleden verzorgde ik een stripbladzijde voor het tijdschrift Cap/Hoefslag. Hoofdpersonen waren Jack en Lexy, twee Jack Russells. Zowel Jack als Lexy bestonden echt. Inspiratie en model voor dit verhaal stonden twee Jack Russells met dezelfde naam. Jack, een driekleur korthaar was van onze dierenarts, Lexy, een witte ruwhaar was van onze buren.

Lexy kwam uit Kesteren, uit een nestje gefokt door Liesbeth. Ze kwam regelmatig buurten en zo kwam ook ik via de buren in contact met Liesbeth, een honden- en paardenmens pur sang. Ze heeft zelfs even lessen gevolgd in mijn atelier, maar bleek veel te druk met haar thuisfront en alles wat zij daarnaast nog onderneemt. Want dat is veel. Waaronder het fokken van paarden.

Tot mijn blije verrassing nam ze onlangs contact met me op om te vragen of ik één van haar toppertjes zou willen schilderen. Een merrie die inmiddels naar Engeland is verhuisd. Bofkont. Ik mis Engeland. Maar geniet van het weergeven van een machtig mooi paardje dat alle edelheid uitstraalt die een paard toegeschreven wordt.

Hoe bijzonder kan het lopen, Lexy is een mooie herinnering, Kallista staat nu (bijna) in haar volle glorie op de ezel. Laagje voor laagje komt ze uit de verf.

How a dog “catches” a mare

Years ago I did a comics page for the magazine Cap/Hoefslag. Main characters were Jack and Lexy, two Jack Russells. Both Jack and Lexy really existed, inspiration and model for this story were two Jack Russells with the same name. Jack, a tricolor smooth hair was our vet ‘s dog, Lexy, a white wire hair belonged to our neighbors.

Lexy came from Kesteren, from a litter bred by Liesbeth. And so I also came into contact with Liesbeth, a dog and horse person pur sang, through the neighbors. She even took lessons in my studio for a while, but turned out to be far too busy with her home front and everything else she undertakes. Because that's a lot. Including horse breeding.

To my happy surprise, she contacted me to ask if I would like to paint one of her toppers. A mare who has since moved to England. Lucky. I miss England. But enjoy depicting a mighty beautiful mare that exudes all the nobility ascribed to a horse.

How special can it be, Lexy is a beautiful memory, Kallista is now (almost) in her full glory on the easel. Layer by layer she appears outof the paint.

Lees meer >> | 31 keer bekeken

Kleurrijk pallet aan kwastgasten

De ezeltjes staan al weer klaar voor vandaag. Vier keer per week geef ik groepsles. Mijn moeder gaf ook schilderles. Bij haar begon het toen ik nog op de lagere school zat en zij samen met een andere moeder op een keramiekclub zat. Toen ze iets anders zochten stelde mam haar voor om eens bij haar te komen schilderen. Al snel haakten meerdere moeders aan en van mond tot mond ging het “gerucht” dat er een fijne plek was om ook nog eens gedegen les te krijgen. De schilderclub was geboren.

Ik volgde in de traditie toen ik 21 was. Bezocht eerst de mensen thuis waar per adres zich clubjes van drie á vier vormden om te leren omgaan met verf en penselen. Later toen mijn vader een stuk bij het huis aan gebouwd had als tekenkamer, mocht ook ik de mensen daar uitnodigen.

Ik schreef hele cursussen, pakte elk onderwerp bij de kladden en presenteerde het als model om van te leren en vooral te genieten. Want dat staat in mijn lessen voorop. Het leren kijken en je verwonderen over zoveel wondermooie zaken om ons heen waar we op een doodgewone dag blindelings aan voorbij lopen. Te gaan beseffen dat er dan zelfs geen doodgewone dagen meer bestaan, maar er altijd wel iets op je pad komt dat je aandacht vraagt en verdient.

Maar niet alleen dat. Deze ervaringen delen in een club brengt weer met zich mee hoe verrassend ieder een gekozen onderwerp vertaalt in materie. Dit inspireert elkaar. En dat maakt elke groep tot een kleurrijk pallet op zich in een kunstzinnig samen komen.

mijn moeder met enkele van haar clubleden tijdens een buiten evenement

Colorful palette of brush guests

The easels stand ready again for today. I give group lessons four times a week. My mother also taught how to paint. It started with her when I was still in primary school and she was at a ceramics club with another mother.

When they were looking for something else, Mom suggested that she might like to come and paint too. Soon several mothers joined and word of mouth spread that there was a nice place to also receive solid lessons. The painting club was born.

I followed in the tradition when I was 21. First visited the people at home, where groups of three or four formed per address to learn how to handle paint and brushes.

Later, when my father had added a piece to the house as a drawing room, I was also allowed to invite the people there.

I wrote entire courses, took each subject by the dredge and presented it as a model to learn from and, above all, to enjoy. Because that's what comes first in my classes. Learning to look and marvel at so many wonderful things around us that we blindly walk past on an ordinary day.

To realize that even ordinary days no longer exist, but something always comes your way that demands and deserves your attention.

But not only that. Sharing these experiences in a club brings with it how surprisingly everyone translates a chosen subject into matter.

This inspires each other. And that makes each group a colorful pallet in itself in an artistic gathering.

Lees meer >> | 18 keer bekeken

Magie Magic

Magie

Wat voel je bij het woord magie? Aantrekking, afkeer, twijfel?  Het is maar hoe je ervaring is (geweest) met iets wat met magie bestempeld is of was.

Over het algemeen wordt magie gezien als iets dat buiten de werkelijkheid staat. Maar als je je afvraagt wat de werkelijkheid werkelijk inhoudt, krijgt deze zelfs een tikje magie met zich mee.

Want als alleen dat wat we kunnen ontvangen met onze zintuigen werkelijkheid zou zijn, maar we weten dat jouw ontvangst niet gelijk is aan de mijne, waar blijven we dan met onze werkelijkheid?

Het rood dat jij ziet in een klaproos kan anders zijn dan het rood dat ik zie met mijn ogen. Wie ziet de waarheid? Wie kent de werkelijkheid? Je zou zelfs bijna kunnen zeggen dat daar een soort toverkracht in werking treedt. Want we kunnen het er wel over eens zijn dat jouw ontvangst even bijzonder is als de mijne. Al beschouwen we het als heel normaal dat we een klaproos kunnen aanschouwen.

Lieve lezer, het is een wonder! En waar ligt dan de grens tussen werkelijkheid en magie? In het boek van Greetje en haar dochters waar ik en inmiddels ook mijn buurvrouw schrijfster aan mee mag werken draait alles om magie. En we weten met alle medewerkers tezamen, dat het de magie is die ons draagt naar de werkelijkheid dat een boek gaat heten. Ik houd u op de hoogte!

foto : Lena

foto : Greetje

Magic

How do you feel when you hear the word magic? Attraction, aversion, doubt? It depends on how your experience is (was) with something that is or was labeled with magic.

In general, magic is seen as something outside of reality. But if you wonder what reality really means, it even gets a touch of magic itself.

For if only what we can receive with our senses were real, but we know that your reception is not equal to mine, where are we with our reality?

The red you see in a poppy may be different from the red I see with my eyes. Who sees the truth? Who knows reality? You could almost say that some kind of magic works there. Because we can agree that your reception is as special as mine. Although we consider it quite normal that we can see a poppy.

Dear reader, it's a miracle! And where is the boundary between reality and magic? In the book by Greetje and her daughters that I and now also my neighbor writer can work on, everything revolves around magic. And we know with all the collaborators together, that it is the magic that carries us to the reality that a book is going to be called. I will keep you informed!

Lees meer >> | 39 keer bekeken

Nostalgisch uitje Nostalgic getaway

Nostalgisch uitje

Vorige week heb ik geen blog geschreven. Ik had nog iets alleen in beeld willen brengen, maar dat is niet gelukt. Daarom doe ik het hier maar.

Het is een briefje dat in de zomer wel eens te vinden was in ons dorp. Ik zeg dorp al heeft Ede een enorme groei doorgemaakt de laatste jaren en roept de puber nu stad te zijn. Ook goed, maar voor mij blijft Ede mijn dorp. En daarbij horen een paar plekjes die nog echt authentiek zijn. Zoals graanhandel Roosenboom aan de Kampstraat. Of, zo de oud Edenaren het noemen, de Meul.

Jaren geleden mocht ik een artikel verzorgen voor de krant over deze unieke molen waar ik al richting een halve eeuw het voer voor mijn kipjes en duifjes haal. De molen die in oorlogstijd stiekem in de nacht door kon draaien voor de noodlijdende inwoners van Ede en omstreken omdat hij brandstof gestookt was en zijn wieken hem niet verraadden.

De maler waar het hier om gaat is in al die jaren niet veranderd. De bezetting ook nauwelijks. Hielpen voorheen de oude Roosenboom en nazaat Maas je met je bestelling, heden ten dage is het nog altijd zijn zoon die moeiteloos een grote zak graan op de schouder gooit en de legkorrels afweegt op de antieke weegschaal.

Pinnen kan je er niet. De enige luxe van de laatste jaren is plakband in plaats van een touwtje om de zak van je koop dicht te vervoeren.

Bij deze gemoedelijkheid hoorde de zomerse boodschap op een briefje die soms aan de grote houten deur geprikt vertelde;

“We zijn een dagje uit”.

En dan ging je gewoon de volgende dag nog een keer.

Vorige week maakte ik met mijn familie een dagje Thorn mee in midden Limburg.

Het prachtige witte stadje dat evenzo nostalgie ademt. Hier is veel meer moois bewaard gebleven dan in Ede, maar ik ben blij dat wij Roosenboom nog hebben. Zolang het duurt… Met de mooie boodschap die ik vorige week hier had willen posten.

Nostalgic getaway

Last week I did not write a blog. I wanted to put something else in the picture, but that didn't work out. That's why I'm doing it here.

It is a note that sometimes could be found in our village in the summer. Yes, I say village, although Ede has experienced enormous growth in recent years and the adolescent now calls itself a city. All good, but for me Ede remains my village. And that includes a few places that are still really authentic. Such as Roosenboom grain merchant on Kampstraat. Or, as the old people of Eden call it, the Meul.

Years ago I was allowed to write an article for the newspaper about this unique trade where I have bought feed for my chickens and pigeons for almost half a century. The mill that could secretly run through the night during wartime for the ailing inhabitants of Ede because it was fuel-fired and its blades did not reveal it’ s existence.

The grinder in question has not changed in all these years. The occupancy hardly. The old Roosenboom used to help you with your order, today it is still his son who effortlessly throws a large sack of grain on the shoulder and weighs the laying grains on the antique scales.

You can't pin there. The only luxury of recent years is tape instead of a string to transport the bag of your grain closed. This conviviality was accompanied by the summery message on a note that was sometimes pinned to the large wooden door, saying;

“We are out for the day”.

And then you just went again the next day.

Last week I spent a day with my family in Thorn in central Limburg.

The beautiful white town that also breathes nostalgia. Much more beautiful things have been preserved here than in Ede, but I am glad that we still have Roosenboom. As long as it lasts... With the beautiful message I wanted to post here last week.

“We are out for the day”.

Lees meer >> | 33 keer bekeken

Waardevolle Elementen

Ik heb zojuist Poly, de zomerstorm die nu over de Nederlanden raast, getrotseerd. Niet dat ik zo’n held ben. In onze contreien valt het nog mee. Al moest ik het stuur van mijn fiets goed vasthouden en ploeterde ik met een katoenen broek die nu van glimmend leer leek door een ware rivier onze heuvel op. Met groot respect voelde ik hoe de natuurkrachten aan mij trokken, hoorde hoe zij om mij heen bulderden en besefte maar weer eens dat wij maar zulke pieterpeuterige elementjes zijn ten opzichte van deze gigantische elementen. Dat we ons als toch best vaak eigenwijze mensjes wel wat bescheidener op mogen stellen in het grote geheel waarin we meedraaien.

In het centrum van Ede kon je, zoals dat zo wonderlijk heet, een kanon afschieten. Geen andere zot die zich in de winkelstraat waagde. Maar ik had een missie. De afdruk ophalen voor de Lepelkoenroute. Dit betreft een illustratie die gebruikt wordt in een boekje dat een speurtocht begeleidt. Een speurtocht naar het fenomeen de Lepelkoen, een wezentje dat zich in park de Hoge Veluwe bevindt.

Ook de Lepelkoen heeft een missie. Dit Kleine Volk wil de kinderen van het Grote Volk er bewust van maken hoe prachtig alles in elkaar steekt in de natuur en dat de mens daarin deel is van die grote natuur. Hoe belangrijk het is respect te hebben en te tonen voor het leven dat ons daarbuiten omringt,het leven dat ons voedt.

Missies en passie… wij kleine elementen kunnen met een ander soort wijsheid wel grootse ruimte scheppen voor elkaar en daarmee voor mooie dingen. Daarin ben ik Henk Ruseler nog altijd diep dankbaar gehoor te hebben gegeven aan het Kleine Volk dat door mij wilde spreken.

Hij voerde jaren een gepassioneerde missie als gezicht van de Hoge Veluwe en heeft zoveel mensen geïnspireerd en getrakteerd op een prachtige kijk op de natuur.

Maar zojuist vernam ik dat hij vanwege zijn gezondheid zijn werk helaas moet staken. Dat doet me verdriet. Hij gaat, ik quote zijn woorden “nog niet de dekking in”. Gelukkig. Maar legt wel zijn publieke taken neer.

Ondertekenend element en het voltallige Kleine Volk wensen hem in die schuilplaats en plaats van rust alle goeds toe om uit te zien naar de grootste ruimte met de mooiste dingen en vergezichten die hem ongetwijfeld te wachten staan. Petje af voor deze prachtige mens, dit waardevolle "element" in het gigantische geheel.

Mildred Elfenbein

Valuable elements

I have just braved Poly, the summer storm now raging over the Netherlands. Not that I'm much of a hero. In our regions it is still not too bad. Even though I had to hold onto the handlebars of my bike and slog through a rough streaming river up our hill in cotton pants that now looked like shiny leather. With great respect I felt how the force of nature roared around me and realized once again that we are such tiny elements compared to these gigantic elements. That we, as quite often stubborn people, can be a bit more modest in the big picture in which we participate.

In the center of Ede you could, as it is so wonderfully called, shoot off a cannon. No other fool dare to venture into the shopping street. But I had a mission. Pick up the print for the Lepelkoen route. This is an illustration that is used in a booklet that accompanies a treasure hunt. A quest for the Lepelkoen phenomenon, a creature that can be found in the Hoge Veluwe park.

The Lepelkoen also has a mission. These Little People want to make the children of the Great People aware of how beautifully everything is put together in nature and that man is part of that great nature. How important it is to respect and show respect for the life that surrounds us out there.

Missions and passion… we small elements can, with a different kind of wisdom, create great space for each other and therefore for beautiful things. I am still deeply grateful to Henk Ruseler for having listened to the Little People who wanted to speak through me. He has been pursuing the same mission for years and as the face of the Hoge Veluwe he has inspired so many people and treated them to a beautiful view of nature. Although I just heard that he unfortunately has to stop working due to his health. That saddens me. He goes, I quote his words “not into cover yet”.Luckily. But does have to say goodbye to his public contributions.

Signatory element and the entire Little People wish him well in that shelter and place of rest to look forward to the greatest space with the most beautiful things and vistas that undoubtedly await him. Hats off for this beautiful person, this element of great worth in the gigantic All that Is.

Mildred Elfenbein

Lees meer >> | 43 keer bekeken

The days that were

The days that were…

24 en 25 juni was het dus zover. Onze eerste deelname aan het Landelijk Open Atelierweekend. Ik zeg onze, want het feest werd verdeeld over de clubleden die Atelier de Hoogzit frequent bezoeken en ondergetekende.

Gezien de temperaturen vreesde ik even beter voor het vak ijsventer dan kunstenaar te hebben gekozen. Maar ondanks de 28 op zaterdag en 31 graden Celsius op zondag werd het onverwacht maar verhoopt gezellig druk!

De één na de andere bezoek(st)er kwam het pad opwandelen en bekeken de open schuur ten bate van Brooks Hospital, waar ik PK Art presenteerde (schilderijen van paarden en oldtimers), vervolgens konden zij mijn moeder’ s  heerlijkheden in de vorm van Veluwse taferelen in drinken en vonden de belangstellenden boven op de lestafels een verscheidenheid aan onderwerpen van de clubleden.

Tevens nog wat illustratiewerken van mezelf en werk in wording.

Met dank aan alle bezoekers voor de warme reacties en nieuwe connecties die gemaakt zijn met kunstenaars waar ik direct op mijn beurt fan van ben geworden. Voor de verder weg buren die niet wisten van het bestaan van de Hoogzit en alle andere onbekenden die hun positieve energie meebrachten en de dagen tot een stralende ervaring maakten. En uiteraard dank aan de organisatie voor het sturen van de uitnodiging. Het was me een waar genoegen.

Met creatieve groet,

Mandy

June 24 and 25 was the day. Our first participation in the National Open Studio Weekend. I say ours, because the party was divided between the club members who frequent Atelier de Hoogzit and the undersigned.

Given the temperatures, I feared that I might have chosen the profession of ice cream peddler rather than artist. But despite the 28 on Saturday and 31 degrees Celsius on Sunday, it was unexpectedly but hopefully pleasantly busy!

One visitor after another walked up the path and viewed the open barn for the benefit of Brooks Hospital, where I presented PK Art (paintings of horses and vintage cars), then they were able to offer my mother's delight in the form of Veluwe scenes. And upstairs those interested found a variety of topics from the club members presented on the work tables.

Also some illustration works of myself and work in the making.

Thanks to all visitors for the warm reactions and new connections made with artists that I immediately became a fan of. For the further away neighbors who didn't know about the existence of the Hoogzit and all the other new comers who brought their positive energy and made the days a radiant experience.

And of course thanks to the organization for sending the invitation. It was a pleasure.

With creative regards,

Mandy

Lees meer >> | 42 keer bekeken