Mandy - Nellestein

Mensen zullen beelden zien. People will see images.

Mensen zullen beelden zien…

Allereerst mijn excuses naar u o volgers, maar ook naar mijn plan om dit blog regelmatig te vullen met aardige spinsels. Het kwam er even niet van en een reden daarvan is dat ik achter de schermen van dit scherm waarop ik nu type een boel lessen heb gevolgd en nog steeds volg. Dit om mezelf hopelijk te bekwamen in niet alleen bloggen, maar… schrik niet, (ik schrik er zelf nog steeds van) ook vloggen!

Mijn zee van tijd is al beperkt tot een pierenbadje en dan zulke ambities. Ik lijk wel gek. En dat ben ik ook, want ik ga het doen. En waarom? Om gelijke reden dat ik creaties maak. Vreugde en schoonheid wil delen, de mooie dingen van het leven vangen en tastbaar maken, de zwaarte van de wereld wat lichter maken! Daar ben ik denk ik, nee voel ik, voor geboren.

Maar voor iemand die het al een ramp vindt op de foto te gaan, het liefst achter die schermen werkt en daar ook blijft. Hoe haal ik het in mijn, liefst verhulde, bol te gaan filmen?! Zoveel mogelijk blijf ik buiten beeld, echter, werk laten zien ontstaan, mijn kwastjes zweven nu eenmaal niet vanzelf naar het doek.

Het is de nieuwe tijd. En ik moet zeggen, zijnde een Aquarius, levend in het Aquariustijdperk, zoals vele kanalen ons leren, is het misschien ook wel tijd om een nieuwe weg erbij te kiezen. De weg die meer mensen bereikt. De weg die naar ik hoop net zoveel plezier verschaft als het plezier dat ik zelf ondervind aan kunstenaars van het leven die ik zelf volg op het wereld wijde web. Niet om hen te kopiëren, maar om samen met hen een tegenhanger te vormen aan alles dat donker en drukkend is.

Aldus Tally Ho, voorwaarts en hier mijn terugkomst op dit blog en onthulling. Nu de filmpjes nog… wordt al aan gewerkt. Ik houd u op de hoogte wanneer ik de stroom van Youtube in gesprongen ben!

People will see images… First of all my apologies to you o followers, but also to my plan to regularly fill this blog with nice musings. It didn't happen for a while and one reason for that is that behind the scenes of this screen on which I am now typing I have followed and am still following a lot of lessons. This to hopefully become proficient in not only blogging, but… don't be alarmed, (I am still shocked myself) also vlogging!

My sea of ​​time is already limited to a paddling pool and then such ambitions. I must be crazy. And I am, because I am going to do it. And why? For the same reason that I create. Wanting to share joy and beauty, capture the beautiful things in life and make them tangible, make the heaviness of the world a little lighter!

I think, no I feel, that is what I was born for. But for someone who already finds it a disaster to have their picture taken, prefers to work behind those scenes and stays there. How do I get it into my, preferably concealed, head to start filming?!

 As much as possible I stay out of the picture, however, showing work in development, my brushes do not float to the canvas by themselves. It is the new era. And I must say, being an Aquarius, living in the Aquarius age, as many channels teach us, it is perhaps also time to choose a new path. The path that reaches more people. The path that I hope provides as much pleasure as the pleasure I experience with artists of life that I follow on the world wide web. Not to copy them, but to form a counterpart with them to everything that is dark and oppressive. Thus Tally Ho, forward and here my return to this blog and revelation. Now the videos… already being worked on. I will keep you informed when I have jumped into the stream of Youtube!

Lees meer >> | 0 keer bekeken

Mysterie

Hoofdstuk 2. Het huis op de hoek

In een vorig blog heeft u kunnen lezen hoe het huis van mijn oom en tante met hen in mijn hart geprint staat als een warme haven. Het huis waar dit verhaal over gaat heeft er zoveel van weg, dat het bijna griezelig is. Een woning evenzo op de hoek van een straat, een wel onderhouden tuin, een gezellige inrichting. Het bizarre van dat laatste is, dat deze inrichting precies zo is als die van mijn oom en tante.

Geen wonder dat dit huis me zo tot troost is. Ik passeer het bijna dagelijks als ik onze honden uit ga laten in het bos. En bijna zou ik twee zwaaiende armen verwachten daarbinnen.

Maar buiten het interieur met dezelfde elementen en dezelfde inrichting is de woonplek leeg. Nooit heb ik er iemand binnen gezien. Nimmer brandt er licht. Ook ’s avonds niet. Omdat me dit na vele malen sluiks observeren begon te dagen, begon ik even omzichtig het interieur beter te bekijken. Het is nep. De schilderijen aan de muur zijn goedkope prints die geen waarde dragen. De bloemen zijn gedroogd. De vazen waarin ze staan, staan er al net zo lang als dat mijn observatie verscherpt is.

De tuin echter is zo netjes dat er wel iemand in moet werken. Dat is ook zo. Eén keer kwam ik er op een mooie zomerdag langs. Nog niet zo bewust van de levenloosheid daarbinnen. Vanuit een ooghoek werd ik de rijk bloeiende struik, die ik passeerde half gewaar. Tot deze plotseling opveerde. Ik schrok me een zomerhoedje.

“Poeh, ik dacht dat u een plant was!” flapte ik eruit. Een aardige wat oudere dame glimlachte.

“Uw jurk, mooie bloemen”, voegde ik toe om de blunder wat te verzachten, vooral de tuinierster, maar ook evenzo voor mezelf.

“U ziet er ook fleurig uit” complimenteerde de vrouw me en wees op de fel gekleurde tas die ik om mijn schouder droeg. Geen broekzakken die dag om de spullen van de honden in te vervoeren.

“Dank u”, zei ik en vervolgde de wandeling. Op die ontmoeting na is het stil geweest en gebleven in het huis op de hoek.

Vanuit verschillende hoeken mijnerzijds wil ik er schrijvend onderzoek op los laten. Want ik blijf erbij, daar klopt iets niet…

Wordt vervolgd

Chapter 2. The house on the corner

In a previous blog, you were able to read how my aunt and uncle's house with them printed in my heart is like a warm haven. The house this story is about is so much like it, it is almost eerie. A house equally on the corner of a street, a well-kept garden, a cosy interior and the bizarre thing about it is that this interior is exactly like my aunt and uncle's house. No wonder this house was so comforting to me. I pass it almost daily when I go to walk our dogs in the forest. And almost I would expect two waving arms there. But apart from the interior with the same elements and the same furnishings, the living space is empty. Never have I seen anyone inside. Never was there a light burning. Not even in the evening. As this began to dawn on me, I began to take a circumspect look at the interior more closely. It is fake. The paintings on the wall are cheap prints that carry no value. The flowers are dried. The vases they are in have been there for as long as my observation has sharpened. The garden, however, is so neat that someone must be working in it. It is so. Once I passed it on a beautiful summer day. Not yet so aware of the silent dealings inside. Out of the corner of my eye, I did get half-aware of the richly flowering bush I was passing, but when it suddenly sprung up, I was startled. ‘Pooh, I thought you were a plant!’ I blurted out. A nice slightly older lady smiled. ‘Your dress, beautiful flowers,’ I added to make the blunder seem a bit nicer. ‘You look bright too’ the lady complimented me and she pointed to the brightly coloured bag I was wearing. No trouser pockets that day to carry the dogs' things in. Hence. ‘Thank you,’ I said and continued the walk. Apart from that encounter, it has been and remained quiet in the house on the corner. From different angles for my part, I want to do some writing research on it. For I maintain, something is not right here....

To be continued

Lees meer >> | 274 keer bekeken

Workshops

Workshop in de wolken

Afgelopen woensdag organiseerde ik een workshop hier in Ede op atelier de Hoogzit. Een vijftal enthousiaste deelnemers maakten er een luchtig feestje van. De titel luidde “The Sky is the limit”. Het is zo leuk te zien wat voor een prachtige werken er zomaar onder handen ontstaan die niet dagelijks de penselen hanteren. Een heerlijke verrassing voor henzelf, maar ook voor mij.

De vierde woensdag van november zal een workshop op de kalender verschijnen met een ander illuster onderwerp. Er is nog een plek vrij, dus mocht u geïnteresseerd zijn… mail me! Deze creatieve dag gaat gepaard met een excursie naar een historisch pandje dat uit 1912 stamt. Een bijzondere plek die opnieuw haar deuren heeft geopend en alles te maken heeft met naaldbomen en spirituozen. Dat laatste is optioneel. Verder verklap ik nog niets.

Hier de resultaten van de deelnemers:

Rest mij u te melden dat deel twee van het Huis op de Hoek in de maak is. Een mysterie dat mij nog altijd vraagtekens voorschotelt.

Lees meer >> | 287 keer bekeken

Merkwaardig huishouden Peculiar household

Het huis op de hoek

Hoofdstuk 1.

“Je kon wel een zus van me zijn!” riep mijn tante me toe. Daarop volgde haar fameuze schaterlach. “Hoor mij, in plaats dat ik daarvan zeg m’n dochter, we schelen elkaar meer dan dertig jaar!”

Ik kon alleen maar hartelijk mee lachen, zus, dochter, het maakte me niet uit. Ik vond het een eer. Sinds dat moment hebben mijn tante en ik elkaar zus genoemd. En altijd hadden we er weer plezier om. Automatisch werd mijn oom mijn schoonbroer (een leuker woord dan zwager).

Tante Hennie, ze was mijn vader ’s oudste zus. En een stukje familie, samen met ome Gert en uiteraard hun kinderen, dat mijn ouders en mij zeer na stond en staat.

We deelden lief, leed, menig zaterdagavondje en veel van onze vakanties. Tot het niet meer ging en zus Hen klaar was om over te gaan steken. Het was in coronatijd, maar we hebben innig afscheid kunnen nemen.

Ome Gert volgde niet heel veel later. Zulke mensen kan je niet missen. Maar aardlingen als we zijn, komen we er niet onderuit. En het fijne huis daar op die hoek, waar altijd warmte en liefde heerste stierf met hen mee. De met plezier onderhouden tuin verwilderde, de immer gevulde vogelvoerplaats bleef leeg. De parkeerplaats van ome Gert’ s trots evenzo.

Ontruimd stond de woning na al die jaren stil en treurig een gewoon huis te wezen. Niet meer die plek waar altijd twee armen omhoog gestoken werden om je welkom of gedag te zwaaien, als je langs het raam kwam.

Het verhaal dat ik hier schrijven wil gaat echter niet over dit huis, maar een ander hoekhuis, dat mij zolang tot troost geweest is. Dit, omdat het zoveel op het huis lijkt van mijn “oudste zus” en schoonbroer. Een huis met een evenzo duidelijk met liefde onderhouden tuin.

Eenzelfde soort bouw, inrichting, ligging. Maar juist omdat ik mijn focus op dit huis heb gericht, is me iets heel vreemds opgevallen aan deze woning. En daar gaat dit verhaal over. Wat is er aan de hand met dat huis op de hoek… ? Wordt vervolgd

Curious household

The house on the corner

Chapter 1.

“You could be my sister!” my aunt called out to me. This was followed by her famous laughter. “Hear me, instead of me saying that my daughter, we are more than thirty years apart!”

I could only laugh heartily along, sister, daughter, I didn't care. I thought it was an honor and since that moment my aunt and I have called each other sister. And always we had fun with it. Automatically my uncle became my brother-in-law.

Aunt Hennie, she was my father 's oldest sister. And a piece of family, together with uncle Gert and of course their children, that was and is very close to my parents and me. We shared loves, sorrows, many a Saturday night and many a vacation. Until it was no longer possible and sister Hen was ready to cross over. It was corona time, but we were able to say a fond farewell.

Uncle Gert followed not very much later. You can't miss people like that. But earthlings as we are, we can't get away from it. And the fine house there on that corner, where there was always warmth and love, died with them. The joyfully tended garden went wild, the ever-filled bird feeder remained empty. So did the parking lot of Uncle Gert's pride.

Vacated, after all these years, the house stood silent and mournfully being an ordinary house. No longer that place where two arms were always raised to welcome you or wave goodbye as you passed by the window.

The story I want to write here, however, is not about this house, but about another corner house, which has been a comfort to me for so long, since it looks so much like the house of my “oldest sister” and brother-in-law. A house with an equally obviously lovingly tended garden.

Similar construction, furnishings, location. But precisely because I have turned my focus to this house, I have noticed something very strange about it. And that's what this story is about. What is going on with that house on the corner ... ? to be continued.

Translated with DeepL.com (free version)

Lees meer >> | 296 keer bekeken

Pies of Art Pee of Art

We noemen hem Shandor(kort Shan), op zon- en feestdagen Chien d’Or. Zijn vachtje neigt ook naar goud en van karakter is hij soms onpeilbaar, maar zachtaardig en lief, bovendien uiterst gevoelig en wijs.

Shan’ is het hondje dat ik voor mijn ouders vond toen hun o zo dierbare Nova Scotia Retriever Bonny Lass te vroeg overleed. Een huis zonder hond wordt levenloos geacht in onze familie. Er zijn altijd één of meer honden geweest.

Mijn ouders waren al wat op leeftijd toen Bon kwam, maar nog wat meer aan de bejaarde kant toen wij haar moesten missen. Daarom richtte ik mijn zoektocht destijds op een volwassen, middelgrote hond.

Vandaag de dag kan je helaas kiezen uit vele “coronahonden”, maar destijds was het niet zo eenvoudig een geschikte makker te vinden. Over één ding waren we het eens, het moest geen reu worden, geen buitenlands hondje en niet te klein. En zo kwam Shandor met zijn kwispelstaartje in ons leven. Hij is een reu, Roemeen van geboorte (gered uit een bedroevend assiel) en klein van stuk.

En al heeft hij nog altijd puntjes van aandacht, we hebben enorm geboft met deze kleine vent. Wat hij mij vooral leert is geduld oefenen, want Shan is ook een kunstenaar. Dit uit zich in de vorm van zijn markeergedrag. Daarin gaat hij duidelijk niet over één nacht ijs.

Als hij een boom wil zegenen met zijn vloeibare creatie, gaat daar een uitgebreid ritueel aan vooraf. Ten eerste moet de boom vanuit de juiste hoek benaderd worden. Vervolgens besnuffelt hij het natuurobject met verschillende technieken. Zijn neusje verraadt jaren lange ervaring hierin.

Uitgesnuffeld neemt hij eerst een aantal posen aan om te kijken of zijn straalwerkje wel op de juiste hoogte en breedte zal landen. Dat vergt nogal extra tijd. Zo bepaalt hij zo de juiste compositie, richting, invalshoek, bedekking van het oppervlak, hoeveelheid aan vloeibaar materiaal en duur van zijn productie, intensiteit van kleur en geur.

Maar dan zijn we er nog niet. Het kunststuk moet nog een keer uitgebreid gecontroleerd worden. Is het nog niet naar zijn zin, dan herhaalt hij het hele proces nog maar eens. Perfectionisme is hem zeker niet vreemd.

Als u zich bedenkt wat we op de Veluwe wonen. Waar heel veel bomen staan… Geduld dus. Maar ik begrijp hem wel. Wat dat betreft werken we op dezelfde manier, alleen met ander materiaal. En een handtekening achterlaten is belangrijk heb ik geleerd. Zeker als je goud in je naam en karakter hebt.

A Pee of Art

We call him Shandor(Shan for short), on Sundays and public holidays Chien d'Or. His fur also craves gold and his character is sometimes unfathomable, but gentle and sweet, and also extremely sensitive and wise.

Shan’ is the little dog I found for my parents when their oh so dear Nova Scotia Retriever Bonny Lass died prematurely. A house without a dog is considered lifeless in our family. There have always been one or more dogs.

My parents were already a bit older when Bon came, but a bit more on the elderly side when we had to miss her. That's why I focused my search on an adult medium-sized dog. Unfortunately, you can now choose from many “corona dogs”, but at the time it was not so easy to find a suitable companion.

We agreed on one thing, it should not be a male, not a foreign dog and not too small. And so, Shandor came into our lives with his wiggly tale. He is a male, Romanian by birth (saved from a saddening shelter) and small in stature. And although he still has areas of attention, we are very lucky to have this little guy.

What he teaches me most of all is to practice patience, because Shan is also an artist. This is reflected in the form of his marking behavior. He clearly does not take this lightly. If he wants to bless a tree with his liquid creation, an extensive ritual precedes this.

First, the tree must be approached from the right angle. He then sniffs the natural object with different techniques. His nose betrays years of experience in this. He then first takes a number of poses to see whether his beam will land at the correct height and width. That takes quite a bit of extra time.

Ultimately, he determines the correct composition, direction, angle of approach, surface coverage, amount of liquid material and duration of his production, intensity of color and smell. But we're not there yet. The piece of art must be thoroughly checked again. If it is still not to his liking, he repeats the whole process again. Perfectionism is certainly no stranger to him.

And if you think about that we live on the Veluwe. Where there are many trees... So patience. But I do understand him. In that respect we work in the same way. Only different material. And I have learned that leaving a signature is important. Especially if you have gold in your name and character.

Lees meer >> | 294 keer bekeken

Een dorp aan open huizen

Een dorp aan open huizen

Afgelopen weekend, we schrijven 24 en 25 augustus, mocht ik met mijn atelier en cursisten meedoen aan de Edese Atelier Route.

Dacht ik bij de landelijke al aardig wat mensen over de vloer te hebben gehad, de aanloop was nu overweldigend!

En niet alleen bij ons. Nadat de laatste gasten weer op het fietsje waren gestegen, werden alle exposanten verwacht in de Concordiamolen in Ede centrum voor een na-babbel en knabbel. Het enthousiasme gonsde door het gewiekte gebouw. Zoveel fijne reacties allen hadden gekregen en zoveel mooie gesprekken.

Alle lof voor de organisatie. Het geheel was als een geoliede machine in elkaar gezet. Wij exposanten waren allemaal goed te vinden dank zei de routeplanning en uithangborden. Uiteraard alles in fraai paars uitgevoerd, want het is per slot Heideweek in ons dorp.

Mijn speciale dank gaat nog maar eens uit naar Cor Lourens. Door de aanbeveling van deze laatste gast van de open atelierdagen vorig jaar, ben ik in de deelnemende lijst terecht gekomen. En ik verwijs nog maar eens naar zijn magistrale werk en voor wie zich wil bekwamen in de oude meester technieken;

www.corlourens.nl

Ik ga opruimen, want de lessen hier op de Hoogzit moeten morgen weer doorgang kunnen vinden. In een volgend blog zult u de kunstzinnigheid van een van onze honden lezen, daarna start een waar mysterie. Maar daarover later.

Met zeer kleurrijke groet en dank aan alle bezoekers evenzo voor een overweldigend fijne aanloop!

Mandy

A village of open houses
Last weekend, August 24 and 25, I was allowed to participate in the Edese Atelier Route with my studio and students. 
I thought I had already had quite a few people over at the national event, but the crowd was now overwhelming! 
And not just at our place. After the last guests had climbed back on their bikes, all exhibitors were expected at the Concordia Mill in Ede center for a chat and a nibble. Enthusiasm buzzed through the building. We all received so many nice responses and had so many wonderful conversations.
All praise for the organization. The whole thing was put together like a well-oiled machine. We exhibitors were all easy to find thanks to the route planning and signboards. Of course in beautiful purple, because it is Heideweek in our village after all.
 
My special thanks once again go to Cor Lourens. Thanks to this last guest from the open studio days last year, I ended up on the participating list. And I refer once again to his masterful work and for those who want to become proficient in the old master techniques;
www.onlinegallery.art/nl/cor-lourens

I'm going to clean up, because the lessons here at the Hoogzit should be able to take place again tomorrow. In a next blog you will read about the artistry of one of our dogs, then a true mystery begins. But about that later. 
With very colorful greetings and thanks to all visitors for an overwhelmingly pleasant run-up!
Mandy

				

					
					Lees meer >>					 | 306 keer bekeken
				
			

Op de Kalender!

Artiestenleven

Eindelijk even een stukje tijd voor deze nieuwsbrief.  Er valt aardig wat te doen in atelier de Hoogzit, vandaar dat u mij even heeft moeten missen in woord. Maar met de vele activiteiten valt evenzo aardig wat nieuws te brengen.

Zoals vermeld in beeld in de vorige nieuwsbrief, loopt inmiddels de expositie Zomersalon in Galerie Zuid (Molenweg 109)en ben ik weer blij mee te mogen doen, samen met Liesbeth Steenbeek, Marian van Veen en uiteraard een meer-tal collega kunstenaars, waaronder Guus Kuit zelf met zijn prachtige etsen.

Het mag nog wel eens gezegd dat echtpaar Kuit een wondermooie plek heeft gecreëerd in het Harskampse waar een immer hartelijk ontvangst groot deel is van de bijzondere sfeer van hun galerie, lijstenmakerij en uitstalling van honderden boeken en aantrekkelijke vintage. Om de beeldentuin en picknickplek, alsmede kabouter- en het engelenpad niet te vergeten. Voor openingstijden van deze expositie verwijs ik u nog maar eens naar de website;

www.galeriezuid.nl

Het werk voor deze galerie heb ik naast het illustreerwerk voor inmiddels drie kinderboeken, de kerstkaart voor de Manege Zonder Drempels en wat tussendoor ontwerpen van belang, toch nog voor elkaar kunnen boksen, al had ik zulke mooie plannen voor twee grote olieverf stukken. Deze hoop ik komend jaar te gaan verwezenlijken. Inmiddels is daar al iets bijzonder moois in gaande, waarover in een latere nieuwsbrief wellicht meer.

Echter er is nog iets dat mijn aandacht vraagt en waarover ik u hierbij vast wil informeren.

Het OPEN ATELIER WEEKEND te Ede!

Dit valt in het weekend van de aanvang van de Heideweek, te weten 24 en 25 augustus. U kunt een route volgen door heel Ede, waar een grote groep kunstenaars hun diverse disciplines ten toon stellen. Ter uwer informatie en oriëntatie:

www.edese-atelierroute.nl

Na twee samenkomsten te hebben bij gewoond, kan ik niet anders zeggen dan dat deze route meer dan de moeite waard is. Blij mee te mogen doen, exposeren onder het dak van Atelier de Hoogzit eveneens mijn kwastgasten die hun beste schilderbeentje voor gaan zetten en de oud-kwastgasten van mijn moeder, ondergetekende en zullen uiteraard werken van mijn moeder te zien zijn.

De week erop geef ik een demo oude ambacht schilderkunst tijdens de Oud Lunterse dag 31 augustus, Dorpsstraat.

Zoals mam altijd zei; het artiestenseizoen is weer in volle gang! U bent zeer welkom😊

Met kleurrijke groet,

Mandy

 Artist's life

Finally some time for this newsletter.  There is quite a bit to do in the Hoogzit studio, which is why you missed me for a while. But with the many activities there is also quite a bit of news to offer.

As mentioned in the picture, the Summer Salon exhibition is now running in Galerie Zuid (Molenweg 109) and I am happy to be able to participate again, together with Liesbeth Steenbeek, Marian van Veen and of course several fellow artists, including Guus Kuit himself with his beautiful etching.

It may be said that the Kuit couple have created a wonderful place in Harskamp where a warm welcome is a large part of the special atmosphere of their gallery, frame shop and display of hundreds of books and attractive vintage. Not to forget the sculpture garden and picnic area, as well as the gnome and angel path. For opening hours of this exhibition I refer you again to the website;

www.galeriezuid.nl

In addition to the illustrating work for three children's books, the card for the Manege Zonder Dremples and some designs, I was still able to complete the work for this gallery, even though I had such great plans for two large oil paintings. I hope to achieve this in the near future. Something very beautiful is already happening in this regard, about which we may read more in a later newsletter.

However, there is something else that requires my attention and about which I would like to inform you.

The OPEN ATELIER WEEKEND in Ede!  To your information and orientation:

www.edese-atelierroute.nl

This takes place on the weekend of the start of Heideweek, namely August 24 and 25. You can follow a route through the whole of Ede, where a large group of artists exhibit their various disciplines.

After attending two meetings, I can only say that this route is more than worth it. Happy to be able to participate, my brush guests who will put their best painting foot forward and my mother's former brush guests, the undersigned, will also be exhibiting under the roof of Atelier de Hoogzit and my mother's works will of course be on display.

The following week I will give a demo of old craft painting during the Oud Lunterse day on August 31, village street.

Like mom always said; the artist season is in full swing again! You are most welcome😊

With colorful greetings,

Lees meer >> | 357 keer bekeken

Loops en Lunters

Loops en Lunters

De titel zal wellicht wat vragen oproepen. Verder lezend zal je ontdekken dat het één alles met het ander te maken had op een weer eens bijzonder gedeeld moment.

“Je bin uutgenoodegd veur ’t bijwoone van de eerste Algemene Vergaodering van de Stichting Oud Lunterse Dag”, klonk de aanhef in de mijn niet mis te verstane “moer’s taol”. Dat, omdat ik weer met een kraam op de illustere dag ons schilderwerk mag presenteren. Een traditie die ik van mijn moeder overgenomen heb.

Een andere traditie die de Kemissie (ondertiteling : Commissie) heeft doorgezet naar mij is de eervolle taak de sticker voor het feest te mogen ontwerpen. Daar was ik die maandag mee bezig. Of beter gezegd, ik had er de laatste hand aan gelegd.

Daarvoor had ik schilderles gegeven aan één van mijn clubs, dus om even op adem te komen en de honden te luchten, hoog tijd de wandelschoenen onder te binden. Bliss, mijn jachthondje is loops. Loops en jacht betekent hond weg als ik haar nu los laat. Dus heeft ze helaas lijn-arrest.

Om de reuen niet in de verleiding te brengen een uitgestippelde plasroute te volgen die Bliss met veel bliss uitzet, loop ik nu niet in de losloopgebieden die Ede rijk is. Het zijn nu stadswandelingen en we ontdekken werkelijk fantastische dingen, moet gezegd.

Zo koos ik die middag een pad dat langs de Eikelakkers voerde en passeerde een huis waar een kunstenaar moet wonen. Een artistieke tuin, houten bank met een trots “LUNTEREN” erop doet mij vermoeden dat het hier ook een boreling van het genoemde dorp betreft.

Maar tot mijn grote verrassing trof ik tegenover het huis een lantaarnpaal aan met een reeks stickers. Bovenaan een aantal die mijn moeder gemaakt heeft voor Oud Lunteren, mijn laatste eronder. En zo was de “loop” weer rond.

In heat and Lunters

The title may raise some questions. As you read on, you will discover that one thing had everything to do with the other in another special shared moment.

“You are invited to attend the first General Meeting of the Oud Lunterse Dag Foundation,” was the opening line in my unmistakable “moer's language”. That's because I can once again present our painting work with a stall on the illustrious day. A tradition that I inherited from my mother.

Another tradition that the Kemission (subtitle: Commission) has passed on to me is the honorable task of designing the sticker for the party. That's what I was working on that Monday. Or rather, I had put the finishing touches on it. Before that I had given painting lessons at one of my clubs, so to catch my breath and give the dogs some air, it was high time to put on my walking boots.

Bliss, my hunting dog is in heat. In heat and hunting means dog gone if I let her loose now. So unfortunately she is under leash arrest. In order not to tempt the males to follow a mapped out pee route that Bliss sets out with great bliss, I do not now walk in the off-leash areas in Ede.

They are now city walks and we discover really fantastic things, it must be said. That afternoon I chose a path that led along the Eikelakkers and passed a house where an artist must live. An artistic garden, wooden bench with a proud “LUNTEREN” on it makes me suspect that this is also a born of the village mentioned. But to my great surprise I found a lamppost opposite the house with a series of stickers. At the top are some that my mother made, my last one below. And so the “loop” came full circle again.

Lees meer >> | 416 keer bekeken

Koninklijke tweeling

Koninklijke tweeling

Koninginnedag werd van oma’s huis uit altijd vrolijk gevierd. Het oranje strikje op de blouse of revers mocht niet ontbreken.

Inmiddels zijn we jaren verder, mag de nieuwe datum en viering inmiddels Koningsdag heten en ik vind het nog altijd een heerlijke traditie. Afgelopen zaterdag heb ik daarom mijn knot omspannen met een vrolijke oranje mini boa.

Evenzo loop ik elk jaar traditioneel via de Trapakkers, een historisch stukje landbouwgrond in Ede, richting dorp (ik weiger mijn geboorteplaats stad te noemen) om een deel van de kleedjesmarkt te gaan bekijken. Maar het feest begint al bovenaan de berg. Het huis op de hoek.

De bewoners van dit schilderachtige stolpje zetten elk jaar een aantal leuke verrassingen aan de weg. Gratis. Zo heb ik er twee keer een prachtig boek mee genomen waarmee ik mijn Koninginnedag van destijds verlengde voor een heerlijk aantal maanden.

Tot mijn verrassing betrof het aanbod deze keer iets heel anders. Poppen! En nog hele knappe ook. Inclusief kleine bijbehorende knuffeltjes.

Eén popje dat naast drie andere op een stoel gezet was trok direct mijn aandacht. Misschien door zijn matrozenpakje, mijn vader vergezelde me die dag. Hij is bij de Marine Vliegdienst geweest en daar nog altijd van verguld. Dit popje betrof een olijk ventje met een leuk snuitje, in het bekende wit en blauw.

In een tas naast de stoel bevond zich de rest van de familie speelgoed. Eén ervan was wat onder geraakt. Ik viste het eruit en het bleek een meisje in matrozenoutfit! Toen ik haar gezichtje bekeek stond ik versteld… Ze leek als twee druppels water op de dochter van onze buurjongen, de kleindochter van onze buurvrouw.

Deze twee kleintjes gingen met me mee. In elke jaszak één. Grappig hingen zij over de rand, “kijkend” waar hun reis zou eindigen. Op de markt troffen we nog een film over de indrukwekkende vlucht van een vliegtuig, een geknipte vondst voor mijn vader. Ik betaalde de DVD met een euro uit de portemonnee van mijn  moeder. Ze voelde hiermee zo dichtbij en deelgenoot van de viering.

Moet ik nog even melden dat het boek dat ik vorig jaar meenam van het huis daar op de hoek “Mijn moeder” heette. Geschreven door Tineke Beishuizen, de dame die ons als eerste interviewde als moeder en dochter kunstenaar. Dat kan toch geen toeval geweest zijn.

Thuis, waar de koffie, thee en koningskoeken op tafel kwamen, zette ik het geadopteerde tweetal op een kussen en maakte er een foto van. Stuurde deze naar onze buurvrouw. Het lag niet aan mij, ook zij stond versteld hoeveel gelijkenis het matrozenmeisje met haar nazaat vertoonde. Ik liet haar weten dat ik iemand blij wilde maken met dit grappige stel. Aldus verhuisden dat koninklijke weekend de twee kleine reizigers naar het adres een eindje verderop waar zij vorstelijk werden ontvangen.

Koningsdag, misschien is het verheven gevoel van feestelijkheden dat bijzonderheden uitnodigt? Ik weet het niet. Maar tevreden rolde ik die avond de vlag en wimpel weer op hun stok, bedankte de kleine oranje boa voor diens vrolijke kleur en stopte mijn oranje boven weer in de bewaarlade. Samen met een aantal mooie, nieuwe herinneringen.

Royal twins

Queen's Day was always celebrated cheerfully at Grandma's house. The orange bow on the blouse or lapel could not be missed.
Years later, the new date and celebration can now be called King's Day and I still think it is a wonderful tradition. Last Saturday I therefore tied my bun with a cheerful orange mini boa.
Likewise, every year I traditionally walk via the Trapakkers, a historic piece of agricultural land in Ede, towards the village (I refuse to name my birthplace city) to see part of the cloth market. But the party starts at the top of the hill. The house on the corner.
The residents of this picturesque cottage throw up a number of nice surprises every year. For free. For example, I twice took a beautiful book with me, which extended my Queen's Day celebration for a wonderful number of months.
To my surprise, the offer this time was something completely different. Dolls! And very handsome too. Including small matching cuddly toys.
One doll that was placed on a chair next to three others immediately caught my attention. Maybe because of his sailor suit, my father accompanied me that day. He served in the Naval Flight Service and is still very proud of it. This doll was a cheerful little boy with a nice little face, in the well-known white and blue.

In a bag next to the chair were the rest of the family Toy. One of them was a bit under. I fished it out and it turned out to be a girl in a sailor outfit! When I looked at her face I was amazed... She looked exactly like the daughter of our neighbor, the granddaughter of our neighbor.
These two little ones came with me. One in each pocket. Funny they were hanging over the edge, “looking” where their journey would end. At the market we found a film about the impressive flight of an airplane, a perfect find for my father. I paid for the DVD with a euro from my mother's wallet. She felt so close to this.

I should also mention that the book I took with me from the house on the corner last year was called “My Mother”. Written by Tineke Beishuizen, the lady who first interviewed us as a mother and daughter artist. That couldn't have been a coincidence.

At home, where the coffee, tea and king cakes were served, I placed the adopted pair on a pillow and took a photo of them. Sent this to our neighbor. It wasn't just me, she was also amazed at how much the sailor girl resembled her descendant. I let her know that I wanted to make someone happy with this funny couple. So that royal weekend the two little travelers moved to the address a little further away where they were received royally.
King's Day, maybe it's a sublime sense of festivity that invites special features, I don't know. But satisfied that evening, I rolled the flag and pennant back onto their stick, thanked the little orange boa for its cheerful color and put my orange top back in the storage drawer. Together with some beautiful, new memories.

Lees meer >> | 390 keer bekeken

gevleugelde verrassing winged surprise

Gevleugelde verrassing

Vandaag is het hier en nu Goede Vrijdag. In herdenking wat de dag betekent, loop ik elke Goede Vrijdag hier de heide over naar de Drieberg. Mijn Golgotha.

Ik zie op elke heuvel een kruis staan. Het pad dat er naartoe voert kan onderlangs genomen worden, dan omhoog en vervolgens loop je vlak langs de drie grafheuvels, want dat zijn het, met links en rechts van je een prachtig uitzicht over de heide en de verre verte.

Vaak gebeurt er iets bijzonders op die dag. Zo maakten bijvoorbeeld twee vliegtuigstrepen een keer een volmaakt kruis tegen de blauwe hemel, toen ik de middelste heuvel aan deed. Dan weer scheen er een zonnestraal niet omlaag, maar recht omhoog. Of ik had een mooie ontmoeting.

Liefst beleef ik de morgen onder druilerige omstandigheden, gelijk mijn gemoed. En zo was het vanmorgen. De honden drentelden en dartelden door de heide, de lucht was zwaar bewolkt en de aangekondigde motregen mocht zich op dat moment echte regen noemen. De zwarte aarde kleefde zich aan mijn laarzen vast en dikke druppels tikten op mijn paraplu.

Na het beluisteren van de koorpartijen van de Matthäus Passion, een perfecte sfeer. Maar de verrassing die mij dit keer wachtte overtrof alles…

Op grote machtige vleugels bewoog zich een roofvogel laag over de struiken. Zij wierp zich even op, een indrukwekkend silhouet tekende zich af tegen het lichte grijs en daar streek ze neer. Precies op de middelste heuvel. De plek waar ik naar op weg was. Een buizerd. Een dier dat mijn hart en ziel heeft. Deze vogel staat symbool voor de dood. Maar ook voor wedergeboorte. Bovendien, een diepe spirituele verbinding met het goddelijke, het universum en de natuur.

Dat deze majestueuze vogel nu net dat moment koos om daar te landen. Zij, want het was een groot exemplaar, ongetwijfeld een dame, bleef zitten, tot de honden en ik het pad op kwamen dat langs de Drieberg leidt. Het leek of ze op ons wachtte. En net voor we op de plaats des heils aan kwamen, zweefde ze gracieus het dal in.

Toeval? Creatie? Gratie... En opnieuw schieten mij de waterlanders in de ogen te mogen weten dat dat wat ik daar herdacht niet onopgemerkt bleef.Voor u als lezer is een gebeurtenis zoals ik nu beschrijf mogelijk niets zeggend, maar krijgen we ieder niet dat wat we kunnen verstaan? Voor mij was het een groots gebaar dat de verbinding die Die Mens tussen onze Vader wil herstellen nog altijd springlevend is.

Afscheid nemen is een beetje sterven, schreef een schrijver. Maar weten dat we nooit werkelijk de verbinding verbreken is de grootste en meest gulle gave die ons elke dag kan doen herleven omdat het altijd Pasen mag zijn. 

Winged surprise
Today is Good Friday. In commemoration of what the day means, I walk here on the heath to the Drieberg every Good Friday. My Golgotha.
I see a cross on every hill. The path that leads to it can be taken underneath, then up and then you walk right past the three burial mounds, because that's what they are, with a beautiful view of the heath and the distant surroundings to your left and right.
Often something special happens on that day. For example, two airplane stripes once made a perfect cross against the blue sky as I tackled the middle hill. Then again a ray of sunshine shone not down, but straight up. Or I had a nice encounter.
I prefer to experience the morning under drizzly conditions, just like my mood. And so it was this morning. The dogs strolled and frolicked through the heath, the sky was heavily clouded and the announced drizzle could be called real rain at that moment. The black earth clung to my boots and thick drops hit my umbrella.
After listening to the choral parts of the St. Matthew Passion, a perfect atmosphere. But the surprise that awaited me this time surpassed all of this…
A bird of prey moved low over the bushes on large, powerful wings. She threw herself up for a moment, an impressive silhouette stood out against the light gray and she settled down there. Right on the middle hill. The place I was heading to. A buzzard. An animal that has my heart and soul. This bird symbolizes death. But also rebirth. Furthermore, a deep spiritual connection with the divine, the universe and nature.
That this majestic bird chose that moment to land in that spot. She, because it was a large specimen, undoubtedly a lady, remained seated in the same spot until the dogs and I came up the path that leads past the Drieberg. It seemed like she was waiting for us. And just before we arrived at the place of salvation, she floated gracefully into the valley.
Coincidence? Creation? Grace... 
For you as reader a happening like this might feel like something random. But, are we not gifted that what we each can understand?
And once again tears welled in my eyes to know that what I commemorated there did not go unnoticed. The connection that That Man wants to restore between our Father is still very much alive. Saying goodbye is like dying a little, wrote one writer. But knowing that we never truly disconnect is the greatest and most generous gift that can revive us every day because it may always be Easter.

Lees meer >> | 429 keer bekeken