Mandy - Nellestein

Gevangen in vrijheid

Aan de vooravond van mogelijk een nieuwe lockdown post ik hier de brief die ik tijdens de lockdown afgelopen lente schreef aan mijn kwastgasten.

Hoe het vandaag de dag en vooral morgen zal verlopen... we zullen het zien, mogelijk worden we opnieuw verzocht ons zelf op te hokken.

Lees meer >> | 524 keer bekeken

Weerstand/Resitance

Weerstand

Brieven van de Hoogzit.

Lieve kompanen, hier de zesde brief uit het meditatie atelier. Hopende dat ik jullie allen hier in gezondheid tref wilde ik in dit schrijven het fenomeen weerstand aanhalen. Om te beginnen fysiek gezien, al wordt ons verdedigingsleger duidelijk ook mentaal gevoed en onderhouden.

Sinds een aantal jaren heb ik met afschuw en bewondering tegelijk Wim Hof gevolgd. Via tv, internet. Voor wie deze bikkel niet kent, Wim Hof heeft door een tragisch gebeuren in zijn leven een weg gevonden die  naar een ijzersterke gezondheid, weerstand en indrukwekkend uithoudingsvermogen heeft geleid. Dit door bepaalde ademhalingstechnieken te gebruiken en zichzelf en de mensen die hij traint bloot te stellen aan extreme kou. Dit heeft hem de titel The Iceman bezorgd. Hij heeft bewezen dat bacteriën en virussen op hem en de door hem getrainde mensen nauwelijks tot geen vat hebben.

Ik was de beste man zijn inspiratie door de tijd weer een beetje kwijt geraakt, tot ik een model zocht voor een doorgewinterde kabouter. Geen beter voorbeeld dan meneer Hof, aldus had ik hem weer eens opgezocht en raakte opnieuw geïntrigeerd door zijn enorme levenskracht en gedrevenheid om anderen te laten zien en voelen hoe sterk wij kunnen zijn als we onderschikt geraakte kwaliteiten benutten. De trainingen zijn echter erg uitdagend en dienen onder begeleiding te worden uitgevoerd. Wie thuis zou proberen zonder voortraining in ijswater te plonzen loopt zelfs kans vanuit de vernikkelende ervaring de eeuwige jachtvelden in te huppelen. Echter een paar eenvoudige en op veilige manier uit te voeren oefeningen die onze weerstand al een beste boost geven zijn begeleide ademhaling’ s sessies (youtube) en het nemen van een koude douche (bij voorkeur ’s morgens).

Kort nadat ik deze informatie weer eens tot mij genomen had sloeg het virus in de wereld toe. Het leek me geen gek moment om toch maar eens te proberen wat voor een effect zo’n koude douche zou hebben, een sterkere weerstand is nu zeer wenselijk. Bovendien vond ik tal van informatie over de na-effecten, die ongeëvenaard positief zijn. Aldus geschiedde…

Ik heb een paar dagen later de buren gevraagd of zij misschien enige vorm van geluidsoverlast in de morgen ervaren hadden. Gelukkig bleken de muren geluiddempend genoeg en heeft niemand vermoed dat er een moord plaats gevonden had die vroege morgen. Want de eerste keer dat ik onder de koude straal stapte heb ik de heer Hof luidkeels voor compleet gestoord verklaard. Echter de rest van de dag waarlijk de hemel in geprezen. De volgende dag hetzelfde en nu, enige weken later kan ik zelfs een liedje zingen tijdens de marteling (Staying alife, BeeGees). Maar daarna ben ik helder, gefocust, ga enthousiast de dag in en voel me stukken sterker en positief.

Voor degenen die het willen proberen, wees wel voorzichtig, trainen door eerst langzaam van een warme straal naar steeds kouder te gaan is de meest veilige manier.

Maar voor allen die bij het idee al een ijselijke gil op voelen komen, hoe jullie het ook redden en waar jullie ook de inspiratie en kracht vandaan halen in deze tijd van beperkingen ik hoop dat jullie weerstand tegen angst en ongelukkigheid groot genoeg is. En valt er een dipje in je weg, denk op zo’n moment maar aan zotten die onder de koude straal duiken of zichzelf in ijs steken.

Geen ruimte geven aan de angst voor ongemak geeft  op zich al een stoot kracht aan je weerstandsleger. De koude douche die nu over onze sociale contacten stroomt kan misschien zelfs als na effect hebben dat we het daarna lekker warm krijgen, we gefocust zijn op de toekomst en positief verder kunnen. Zullen we daarop dan maar een liedje zingen?

Met warme groet,                                                                                                 Mandy

Resistance

Letters from the Hoogzit.
Dear companions, here is the sixth letter from the meditation studio. Hoping to find you all in health, I wanted to mention the phenomenon of resistance in this writing. Yes, resistance, physically, although our defensive army has also and maybe in the first place, clearly mentally to be nourished and maintained.
For a number of years I have followed Wim Hof ​​with horror and admiration at the same time. Via TV, internet. For those who are not familiar with this knack, Wim Hof ​​has found a way through a tragic event in his life that leads to rock-solid health, resistance and impressive stamina. This by using certain breathing techniques and exposing himself and the people he trains to extreme cold. This has earned him the title The Iceman. He has proven that bacteria and viruses have little or no effect on him nor the people he has trained.
I had lost some of his inspiration over time to the good man, until I was looking for a model for a seasoned gnome. No better example than Mr. Hof, so I had visited him again and became intrigued once more by his enormous life force and drive to show others and feel how strong we can be when we use subordinate qualities. However, the training is very challenging and must be conducted under supervision. Those who would try to splash in ice water at home without pre-training even run the chance of jumping into the eternal hunting grounds from the nasty experience. However, a few simple and safe exercises that can already give our resistance a strong boost are guided breathing sessions (youtube) and taking a cold shower (preferably in the morning).
Shortly after taking in this information once again, the virus hit the world. It did not seem like a crazy moment to try out what effect such a cold shower would have, a stronger resistance is now highly desirable. In addition, I found plenty of information about the after effects, which are unparalleled positive. Thus it happened ...
A few days later I asked the neighbors if they had experienced any noise nuisance in the morning. Fortunately, my walls turned out to be sound-absorbing enough and no one suspected that a murder had taken place that early morning. Because the first time I stepped under the cold jet I loudly declared Mr Hof completely insane. However, the rest of the day I truly praised him into heaven. The next day the same and now, a few weeks later I can even sing a song during the torture (Staying alife, BeeGees). But after that I am clear, focused, start the day enthusiastically and feel a lot stronger and positive.
For those who want to give it a try, be careful, training by slowly going from a warm spray to getting colder at first is the safest way I learned.
But for all of you who feel a terrible scream at the idea of it… however you manage and wherever you get the inspiration and strength from in this time of limitations, I hope your resistance to fear and unhappiness is strong enough. And if there is a dip in your way, at such a moment just think of fools who dive under the cold water or stick themselves in ice.
Not giving space to the fear of discomfort in itself gives a boost of strength to your resistance army.

The cold shower that now flows over our social contacts can perhaps even have the effect that we get nice and warm afterwards, we are focused on the future and can continue positively. Shall we sing a song on it?
Warm regards, Mandy

Lees meer >> | 540 keer bekeken

De vijfde brief/The fifth letter

Vensters

Brieven van de Hoogzit.

Lieve kompanen, hier de vijfde brief van de louteringsberg. Ervaren jullie deze weken ook als een periode waarin een soort van gewenning  plaats vindt in fasen?

De mens schijnt een soort van adaptie te ontwikkelen, een aanname van nieuwe omstandigheden. Toch… in die omstandigheden lijkt de tijd zoals het was een mooie droom waarin we vrij konden bewegen, elkaar zien en spreken “face to face”, al is het nog maar anderhalve maand geleden. 

In deze brief wilde ik een ervaring met jullie delen die het geven van schilderles mij terug serveert.  Elke club is anders, maar door het vaak wekelijks samenkomen, een gezelschap dat tot een unieke samenstelling uitgekristalliseerd.  En ieder draagt persoonlijk  bij in een even unieke manier van zijn, het creëren van mooie beelden, de keuzes daarin, manier van aanpak. Maar zeker ook in het elkaar inspireren, het delen van schoonheid, zeker niet alleen op schildergebied.

Ieders aanwezigheid elke keer weer ervaar ik, zo zie ik nu, als een venster met jullie uitkijk naar buiten. Door elkaars venster kijken verruimt en verrijkt de wereld van de medekijker. 

Al de uitkijkjes die ieder hier gedeeld heeft mis ik nog het meest. Niet dat mijn eigen zicht onvoldoende is, het is wijds en ver en er gebeurt veel daarbuiten wat ik met verwondering gade sla. Maar het  delen  van elkaars creatieve levensvenster, dat is er nu niet. En dat maakt mijn beleving van de wereld echt een stukje kleiner. Maar nu ik hier toch ben, ik wil jullie allemaal wel hartelijk danken voor elke blik die ieder hier gedeeld heeft. Dat dit maar even gezegd is.

Wel, hiermee zet ik mijn venster even voor jullie open. Waarbij ik tevens mijn werkwijze voor een nieuw setje schilderijen als mini-demonstratie zal vertellen.

Mocht de expositie bij Galerie Zuid doorgaan, het thema is een inspiratie op het gedicht  van H. Marsman; “Denkend aan Holland zie ik breede rivieren…” Wel, ik denk niet aan rivieren bij Holland, maar aan wasgoed. En dat is uit te leggen. Toen ik nog als klein wurm in de kinderwagen lag, hebben mijn ouders mij een keer meegenomen naar Urk. Het waaide stevig, mijn moeder schreef onder een foto dat mijn (ene?) haar er helemaal van in de war geraakt was. Ik zie alleen een kale biljartbal. Maar iets van die dag is me heel sterk bij gebleven. En bij de openingszin van het gedicht zag ik wolken en woest wapperende was waarboven een puur Hollandse lucht met opbollende witte wolken. Een heerlijke herinnering.

Dus heb ik vandaag een lijntje gespannen in de zon. Wat witgoed verzameld, aan de lijn gehangen en heb met een fototoestel wachtend op een flinke windvlaag het licht- en schaduwspel vast gelegd. Nu de rest nog. En hiermee zet ik zelf een venster open naar het verleden en de toekomst.

Ik wens ieder een mooie terugkijk op goede herinneringen aan gisteren en uitzicht op een beter morgen.

Liefs,                                                                                                 Mandy

Letters from the Hoogzit.
Dear companions, here is the fifth letter from the mountain of purification. Do you also experience these weeks as a period in which a kind of habituation takes place in phases?
Man seems to be developing a kind of adaptation, an assumption of new circumstances. Still… in those circumstances the time in which we could move freely, see each other and speak “face to face”, seems like a beautiful dream even if it was only a month and a half ago.
In this letter I wanted to share an experience with you that giving painting lessons serves me back. Every club is different, but through frequent weekly meetings, the companies have crystallized into a unique composition. And everyone contributes personally in an equally unique way of being, creating beautiful images, the choices in them, way of approach. But certainly also in inspiring each other, sharing beauty, certainly not only in the field of painting.
Every time I experience everyone's presence, I see now, as a window through which everyone shows his or hers own perspective. Looking through each other's windows broadens and enriches the world of the fellow observer.
I miss all the views that everyone has shared here. Not that my own view is inadequate, it is wide and far and there is a lot happening outside, which I observe with astonishment. But sharing each other's creative window of life is not here now. And that really makes my experience of the world a bit smaller. But while I'm here, I want to thank you all very much for every look that everyone has shared. That this has only been said.
Well, with this I open my window for you. In which I will also tell my working method for a new set of paintings as a mini-demonstration.
Should the exhibition continue at Galerie Zuid, the theme is an inspiration on the poem by H. Marsman; “Thinking of Holland I see wide rivers…” Well, I don't think of rivers in Holland, but of laundry. And that can be explained. When I was still in the pram as a small baby, my parents took me to Urk once. There was a strong wind, my mother wrote under a photo that my (one?) Hair was completely confused. I only see a bare billiard ball. But something about that day has stayed with me very strongly. And at the opening sentence of the poem I saw clouds and fiercely flapping laundry above which a pure Dutch sky with billowing white clouds. A wonderful memory.
So today I strung a line in the sun. Collected some white clothings, hung them on a line and captured the light and shadow play with a camera waiting for a good gust of wind. Now the rest. And with this I open a window to the past and the future myself.
I wish everyone a nice look back on good memories of yesterday and the prospect of a better tomorrow.
Love, Mandy

Lees meer >> | 387 keer bekeken

Eilandbewonders

Opnieuw post ik hier een brief uit de lentetijd welke ik schreeft tijdens de lockdown rond maart/april. Maanden verder, wat is er veranderd?

Again I post a letter here I wrote in spring during the lockdown around march/april. Months later, what has changed?

Wilson

Brieven van de Hoogzit.

Lieve kompanen in de strijd, hier weer een brief in deze stille tijd.

Een week verder kom ik tot jullie vanaf deze nog immer veilige hoogte, hopende dat jullie allen blijvend in goede gezondheid verkeren en de draai binnenshuis inclusief een stukje daarbuiten als het lukt hebben gevonden.

Lees meer >> | 413 keer bekeken

Hier aarde

Hierbij post ik de tweede brief die ik dit voorjaar aan mijn kwastgasten schreef tijdens de lockdown. Inmiddels heb ik weer contact gehad met de paardenliefhebster die ik noem in het schrijven, ditmaal om haar te vragen of zij en haar paard wel veilig zijn, gezien Californië voor een groot gedeelte in brand staat. Ze heeft haar paard veilig ondergebracht en zelf haar huis verkocht, trekt nu met een camper naar veiliger oorden. Er gebeurt veel op ons ruimteschip aarde...

Lees meer >> | 398 keer bekeken

BACK IN TOWN

Ik kan bijna niet geloven dat het al meer dan een JAAR geleden is dat ik mijn blog heb bijgewerkt... SCHANDE!!! Ik ga mijn leven beteren. In deze woelige tijden wil ik beginnen met de tien brieven te plaatsen die ik schreef aan mijn zeer gewaardeerde kwastgasten zoals ik de cursisten noem die regelmatig Atelier de Hoogzit beklimmen om te schone kunsten tot leven te brengen.  Aldus de eerste brief gepost in maart dit jaar... En, tot spoedig!

Lees meer >> | 438 keer bekeken

Landelijke Oldtimer

De Lepelkoenen zijn even op recess, mijn schilderlessen eveneens. En terwijl ik geniet van het werken aan illustraties voor Vereniging het Edelhert kwam enige tijd geleden, al de vraag voorbij. Jij doet Oldtimers he? Inderdaad. Ik was benieuwd wat zou volgen. Schilder je ook tractoren?

Lees meer >> | 505 keer bekeken

Leef Tijd

Lepelkoen leeftijd

In deze derde bijdrage leest u hoe Henk Ruseler, boswachter op de Hoge Veluwe, in gesprek is met zijn kleine buurman Us, hoofd der Lepelkoenen. Henk Ruseler had een vraag aan Us die hem al even bezig hield na de eerste verrassende ontmoeting met dit ondermaanse, niet te verwarren met ondermaatse, heerschap, de buurman die zich blijkbaar al veel langer in het park ophield dan hij kon vermoeden.

Henk Ruseler : “Us, mag ik vragen, hoe oud ben je eigenlijk.”

“De tijd, heer Ruseler, is ongrijpbaar. En zeker voor het Grote Volk, de mens. Denkers van aard hebben jullie er zelfs wel eens moeite mee om invulling te vinden of aan het leven te geven dat  lijkt te lopen van de wieg tot het graf. Maar dat is niet verwonderlijk. De mens heeft net als alle andere levende wezens een lichaam dat groeit en verandert,  als je tijd van leven gegeven is veroudert  en uiteindelijk sterft. Ten alle tijden is het kwetsbaar en tegelijkertijd beschikt het over een ongekend bijzonder zelf-genezend vermogen.

Maar wanneer je je bedenkt dat alle cellen van levende wezens en dus ook die van het menselijk lichaam voortdurend afsterven en weer aangemaakt worden, wie ben jij dan? Bovendien,  waar bevind  jij  je op dit moment in de tijd die je telt?

Achter deze voortdurende schepping zit uiteraard, laten we zeggen, de Grote Intelligentie. En wat deze Grote Intelligentie allemaal  tot bestaan gebracht heeft, gaat onze vijf gegeven zintuigen ver te boven. 

Achter ons bestaan echter, zo nietig als zo groot, zit kleine intelligentie. Eveneens scheppend. Noem het inspiratie die tot bestaan komt. Wij verschijnen in de vorm waarin wij ontvangen kunnen worden door sommigen van het Grote Volk.

Soms spreekt door deze verschijning de Grote Intelligentie, gefilterd door de kleine intelligentie. Maar omdat ieder een vrije keuze heeft, ontvangen alleen zij het horen willen deze woorden. Of zien alleen zij die het zien willen onze verbeelding. Daarom zal niet iedereen ons woord willen horen, zal niet iedereen ons willen of kunnen zien.

Onze verre verwanten zijn ooit tot bestaan gekomen in het mistige Emerald Eiland, door jullie Ierland genoemd. De oorsprong rijkt te ver terug om de bron te vinden die de Ierse Leprechauns tot leven riep.

Echter, wij Lepelkoenen, zijn voor jullie hier op het toneel van de Hoge Veluwe  verschenen als Hazenrijders met een boodschap. Een boodschap die meer dan honderden jaren oud, wat zeg ik, meer dan duizenden jaren oud is.  De boodschap de verbinding weer te vinden met de Grote Intelligentie en in dankbare harmonie bescheiden om te gaan met dat wat jullie gegeven is. 

Wij zijn dus in wezen zo oud als de mensheid, maar immer veranderlijk, opgeroepen door de geest van jullie leef-tijd."

Lees meer >> | 463 keer bekeken

Koen raad

Koen raad.

In een vorig blog en introductie van een dialoog tussen een natuurvorsers en een natuurwezen, heeft u kunnen lezen hoe Henk Ruseler, boswachter op de Hoge Veluwe, tot de ontdekking kwam dat hij al jaren geobserveerd werd door het Kleine Volk , de Veluwse Lepelkoenen.  Zijn levenswijze en kijk op de natuur deden de Lepelkoenen besluiten zich aan hem te openbaren. Maar niet alleen deze natuurbeheerder en voorlichter willen zij laten delen in hun gedachtengoed. In een gesprek tussen Henk Ruseler en Us, hoofd der kleine Veluwenaren, leren wij begrijpen waarom na eeuwen van verborgenheid deze kleine heerschapjes zich tot de mens keren en in de openbaarheid treden.

Henk Ruseler: “Us, ik mag je vragen stellen. Wat ik graag zou willen weten, waarom komen jullie nu pas ten tonele. Het gaat niet goed met de natuur. Voor mijn gevoel zijn we al over de rand geschoven en is er geen weg terug. Hebben we het moment bereikt waarop het evenwicht door gaat slaan naar de verkeerde kant. Komen jullie niet te laat?”

Us: “Mijn beste, er zijn al zovele boodschappers voor ons geweest die de mens hebben geprobeerd te laten zien waar zij mee bezig waren. Boodschappers die alarmbellen af lieten gaan. Maar op de een of andere manier is de mens daar doof voor geweest. Lang niet iedereen, maar het gros wel. De meerderheid heeft nog niet geleerd te luisteren naar de tekenen dat het almaar meer vragen van een kwetsbare aarde dan nodig is, zijn tol zal eisen. Vele zieners, deskundigen op natuurgebied, geïnspireerde mensen die nog de binding met de natuur voelden hebben het geroepen in vele landen. In Europa vooral vanaf de industriële revolutie. Maar de Romantici zijn weggezet als zoete dwaalgeesten. Wie niet mee gaat met zijn tijd krijgt om de oren ouderwets te zijn. Uitbreiding van kennis kan levens redden, maar als die kennis op andere vlakken met grote onbescheidenheid onze wereld vertrapt, wie heeft het dan over vooruitgang? 

Zonder jullie te willen kwetsen of beoordelen, de mens is eigenwijs. En in deze betekent het woord  “wijs” niet wat het lijkt te zeggen, maar hebben wij het over de wijze waarop. “Eigen” staat niet zonder reden vooraan. Het is gebleken dat dit “eigen” niet alleen als het grootste belang gezien wordt, maar pas een les geleerd wordt als deze uit eigen ervaring bevestigd is.

Zeg tegen een mensenkind meer dan eens niet aan de kachel te komen omdat deze heet is en pijn kan veroorzaken. Pas als een kind zich uit eigenwijsheid een keer gebrand heeft weet het waar het gevaar ligt.

We zien de verschuivingen en veranderingen in de natuur. Mensen gaan het nu voelen, het bereikt hun huizen in de vorm van extremer weer, insecten die zich verder verspreiden, wateroverlast of waterschaarste.

We hebben lang gewaarschuwd in vele vormen, maar nu worden de lessen geleerd. En wij zijn in deze dagen gekomen om daarin te begeleiden. Nogmaals niet om over jullie, het Grote Volk te oordelen, niet om te straffen en te zeggen, zie je nu wel, had die haard nu maar niet aangeraakt.

Ons respect voor ieder schepsel is daarvoor te groot. We zien toe op hoe het Grote Volk leert en willen daar alleen in bij staan. Zie het als een soort van brandzalf, met daarbij wel de boodschap, nu je wakker bent en weet hoe het voelt, red wat er te redden valt en wees je bewust van je bijdrage op deze planeet met al haar wonderen.

Lees meer >> | 515 keer bekeken

Een artikel in samenwerking met Mildred Elfenbein

De boswachter

De Veluwe… een gebied vol verrassingen. Wonderlijker dan zelfs de meest door de wol geverfde natuurvorser  zich kon voorstellen.

Er  vond een ontmoeting plaats… er ontstond een dialoog. De komende tijd zult u met enige regelmaat het gesprek kunnen volgen tussen het gezicht van de Hoge Veluwe, boswachter Henk Ruseler en zijn kleine buurman Us, hoofd en woordvoerder der Lepelkoenen.

Henk Ruseler, hij had er geen notie van dat hij al jaren en jaren geobserveerd werd door het Kleine Volk. Want dit doen zij. En pas wanneer een mens aan de zuiverheid voldoet ten opzichte van de plaats die hij in de natuur in kan nemen, verschijnen zij aan deze persoon.

Zo knikte Us instemmend toen Henk zijn verhaal deed over hoe hij tot wildbeheer en later educatie op natuurgebied gekomen is. Het was prachtig om een gesprek te verslaan van twee “oude” rotten in het (bos)vak.

Henk Ruseler, hij werd niet uit de Gelderse klei getrokken, noch uit Veluwse zandgronden gestoven, zijn wieg stond in Schiedam. Met ouders die een grote liefde voor dieren en natuur koesterden werd hij samen met zijn drie broers vaak meegenomen naar de bossen. En de dierentuin. Op 6 á 7 jarige leeftijd wist Henk wat hij wilde worden; oppasser. Het liefst bij de wolven. De oppasser van Blijdorp zag de passie in de kleine jongen en Henk mocht met hem mee naar de verblijven van zijn geliefde wolven, tevens  de wapiti’s en de rendieren die de oppasser onder zijn beheer had.

De droom veranderde na enige jaren toen de inmiddels 14 jarige Henk een Duitse documentaire zag over wildbeheer. Biologieleraar had het ook nog kunnen worden, echter wegen leidden hem tijdens zijn studie tuinarchitectuur, tevens in het Westen, naar de Veluwe. Het was het gebied waar hij zich thuis voelde en de trein hem van Vlaardingen af naartoe bracht als hij vrij had. De contacten die hij met deze reizen op deed brachten hem uiteindelijk naar de Kroondomeinen, voorheen de Koninklijke Houtvesterij geheten.

Opnieuw werd zijn passie voor de natuur opgemerkt en werd hem door de Jagermeester aangeboden aan te treden als leerling opzichter. Henk wilde eerst zijn studie afmaken en kreeg uitstel. Daarna volgde de opleiding op de Koninklijke Houtvesterij. Het was geen echte vaste baan, al was het wel aardig om te kunnen vertellen dat koningin Juliana je werkgeefster was.

Na een jaar opleiding werd Henk getipt door de opzichter van de Kroondomeinen dat er op park de Hoge Veluwe een vacature als toezichthouder jacht- en faunabeheer vrij kwam. Henk belde de toenmalige opzichter van het park op om een sollicitatie te plaatsen. En werd uitgenodigd. Evenals vele in het groen opgeleide Veluwenaren, geboren en getogen op de zandgronden. Hij vreesde geen schijn van kans te maken, echter de keuze viel op hem. 1 December 1980 mocht hij het groene pak aantrekken met de emblemen van het park erop. Vier maanden later betrok hij één van de boerderijen gelegen op het terrein en is sindsdien niet meer weg te denken van deze plek waar natuur en cultuur samen gebracht zijn door het echtpaar Kroller Müller. Als oorspronkelijke stadsjongen met eveneens een grote interesse voor cultuur, architectuur en een groen hart dat de hele natuur insluit was en is dit een baan die niet beter uit had kunnen pakken.

Na jaren op de functie jacht- en faunabeheer te hebben gezeten, voelde Ruseler aan dat het tijd was om het gewicht ergens anders op te leggen en de oude hang naar educatie verschaffen werd sterker. Vanaf 2000 veranderde zijn functie van wild –en faunabeheer naar het geven van educatie door middel van vele activiteiten zoals safari’s, wandeltochten, workshops en uiteraard de PR voor park de Hoge Veluwe. 

Dat zelfs doorgewinterde boswachters verrast kunnen worden bleek wel toen tijdens een nachtsafari een wonderlijk geluid uit het struweel kwam. Tot het geluk van Ruseler en de deelnemers konden zij een tijd lang drie jonge boommarters speelse capriolen zien maken door de bomen. Een unicum.

En wat te doen met een verlaten hertenkalf? Henk bracht het groot met de fles en genoot van de tochten die zij samen maakten.

Of die keer dat in een poeltje water  zich als vanzelf vele draaikolkjes vormden, en na observerend onderzoek bleek dat duizenden watervlooien samen een waterballet uit leken te voeren…

Echter oog in oog komen te staan met een lid van het Kleine Volk, dat was toch wel even schrikken. Welgesteld heeft hij het nog niet helemaal verwerkt, maar de verrassing is langzamerhand uitgelopen op een goede verstandhouding en uit het gesprek zal blijken dat de twee elkaars gedachtengoed aardig ondersteunen en het hoog tijd is één en ander publiekelijk te delen.

U zult er de komende tijd meer over kunnen lezen als Ruseler en Us dieper in gesprek gaan over het wel en wee van de natuur op de Hoge Veluwe en omstreken.

Lees meer >> | 707 keer bekeken